موزه اي به وسعت ايراندر حاليكه پشت ميز تحرير اتاقم نشته ام  هنوز نمي دانم مطلبم را بايد از كجا شروع كنم از اتاق بيرون مي آيم نفس عميقي ميكشم تا بلكه با رسيدن اكسيژن تازه سلولهاي خاكستري ام بكار بيافتد همين كه دستهايم را به طرفين بدنم باز مي كنم، ناگهان چشمم به سپيدي قله دماوند اين مظهر جاودانگي ايران زمين مي فتد. درون خود احساس عجيبي مي كنم فكر مي كنم روحم دارد از جسم خارج مي شود اما نه اين مرغ خيالم است كه دارد هر لحظه اوج  مي گيرد. خودم را روي قله دماوند حس مي كنم و سرماي برفهايش به رگهايم گرما مي بخشد. باز هم اوج مي گيرم وبه آبي فيروزه اي خزر و سبزي بي مانند جنگل هاي شمال مي رسم بعد همانطور مسيرم را به سمت شرق ادامه مي دهم گنبدهاي آسماني رنگ خيام،عطار و كمال الملك را در نيشابور پشت سر مي گذارم. ناگهان احساس آرامش عجيبي مي كنم. به بارگاه قدس پيشوايم در مشهد رسيده ام مي خواهم بياستم